Een blog van Michiel Nijsen, die mede vorm gaf aan het klimaatprogramma van Studium Generale:

Harde wetenschap: L. D. D. Harvey.

‘Global warming, the hard science’, zo heette het boek dat ik tijdens mijn studie ‘Sustainable Development’ ontving om te leren over het klimaatdebat. Harde wetenschap, dat is dit boek zeker. Een zeer mechanistische aanpak die lijkt te zijn ontdaan van emotie, zoals het goede wetenschap betaamt. Of is dit eigenlijk misschien misleidend? Kan het zo zijn dat elk boek en elk type wetenschap uiteindelijk emotie in zich draagt, gezien het feit dat het toch mensenwerk is? Nouja, hier moeten we maar niet te ver op ingaan voor het moment. Dit boek geeft een goed beeld van de stand van de wetenschap (in 2009) en bevat een hele hoop waardevolle kennis over de mechanismen die actief zijn in het klimaat, al kan het lastig zijn hieruit finale conclusies te trekken.

Met een hele hoop grafieken en formules, is dit boek misschien niet het makkelijkst om te lezen op een vrijdagmiddag met een biertje in de zon. Toch loont het om een goed begrip te ontwikkelen van de basis van onze wetenschap over het klimaatsysteem. We zijn een heel eind hiermee; dat beeld krijg je in ieder geval na het lezen van dit boek. De echte meer fundamentele onzekerheden (zoals genoemd door Essex en McKitrick, zie latere blog over hun boek) blijven onderbelicht, zoals bijvoorbeeld het butterfly effect, turbulentie en de vorming van wolken. Je wordt overstelpt met praktische kennis, waardoor het soms lastig is om hoofd en bijzaken te scheiden. Toch een aanrader voor iedereen die zich echt wil verdiepen in dit debat!

Het taalgebruik is soms zeer technisch wat niet altijd bijdraagt aan de begrijpelijkheid. Echter, aan de andere kant zorgt het lezen van dit boek ervoor dat je elke wetenschappelijke discussie over dit onderwerp kunt volgen. Er wordt genoemd dat het bewijs voor sommige statements overwelming is, toch een zeer subjectieve uitspraak in een verder zo feitelijk geschreven boek. Tegelijkertijd wordt over de indirecte invloed van aerosolen geschreven dat de onzekerheden ‘enormous’ zijn: alweer zo’n subjectieve uitspraak die niet helemaal op zijn plek lijkt in dit wetenschappelijke boek.

In het boek worden diverse onzekerheden genoemd. Opvallend is dat er wordt gesteld dat we met complete zekerheid kunnen stellen dat een groot deel van het CO₂ in de lucht komt van fossiele emissies door mensen. Dit lijkt mij sterk. Hoeveel aanwijzingen en experimenten je ook hebt, complete zekerheid bestaat in mijn ogen niet hier op aarde. Er zijn gemakkelijk scenario’s te verzinnen waarbij de werkelijkheid toch anders in elkaar steekt, ongeacht de kracht en het aantal overtuigende bewijzen. Wie zegt ons bijvoorbeeld dat natuurwetten niet kunnen veranderen in de tijd, of dat wat nu nog zo is, overmorgen niet meer zo in elkaar blijkt de steken (zie bijvoorbeeld het werk van Owen Barfield). Over andere zaken wordt in dit boek erg nauwkeurig gecommuniceerd betreffende de onzekerheid.