Een blog van Michiel Nijsen, die mede vorm gaf aan het klimaatprogramma van Studium Generale:

De visie van Marcel Crok: een vreemde eend in de bijt?

Wetenschapsjournalist Marcel Crok is een van de bekendste Nederlandse experts die in het klimaatdebat een kritische stem laten horen. Hij adviseerde de regering over de IPCC-rapporten en leidt Climate Dialogue.org, een platform om constructieve discussie te stimuleren. In dit blog enkele hoofdpunten van zijn visie zoals verwoord in het boek De staat van het klimaat.

Marcel Crok is een wetenschapsjournalist met een achtergrond in de scheikunde. De afgelopen tien jaar heeft hij het klimaatdebat op de voet gevolgd, nadat hij in 2005 bekend werd met een artikel over de zogenaamde hockeystick-grafiek. In 2010 formuleerde hij in zijn boek De staat van het klimaat een kritische en over het algemeen goed onderbouwde visie op het IPCC en haar argumentaties. Opvallend is dat Marcel niet alleen refereert naar wetenschappelijke literatuur maar ook ‘de blogosfeer’ rondom het klimaatdebat uitgebreid bestudeerd heeft, omdat hier in zijn ogen vaak relevante argumenten naar voren komen.

Volgens reviews op Bol.com is dit een boek vol met complot-theorieën, een creationistische visie en drogredenen. Blijkbaar raakt het de emoties, wat zeker niet een minpunt hoeft te zijn. Ik was direct geïnteresseerd.

De foto op de voorkant van het boek spreekt boekdelen (zie boven); Marcel is het niet eens met de reguliere visie op het klimaatdebat. Hier zijn verschillende redenen voor. Een daarvan is dat de wetenschap soms eenzijdig en gekleurd is en dat er zaken worden achtergehouden die wel degelijk relevant zijn. Marcel verwijst bijvoorbeeld naar suggestieve editorials van Nature, naar gefundeerde kritiek op reguliere papers, naar diverse niet gepubliceerde kritische papers en uiteraard naar de vele beperkingen van het IPCC en haar rapporten, die onder andere aan het licht kwamen tijdens ‘Climategate’.

Climategate is dan ook een belangrijk thema in Marcels boek. Hij was hier zo nauw bij betrokken dat hij zijn website de naam climategate.nl gaf. In 2009, vlak voor een klimaattop, kwamen enkele duizenden e-mails van vooraanstaande klimaatonderzoekers aan het licht waarin zij in dubieuze bewoordingen wetenschappelijke onzuiverheden bespraken. Er waren echter ook optimistischere interpretaties van de e-mails, zoals deze van Kevin Trenberth.

www.nytimes.com/2009/11/21/science/earth/21climate.html?_r=1

Opvallend is dat de bekende hockeystickgrafiek, die tweemaal de voorkant van IPCC rapporten sierde, hierna uit het zicht verdween, terwijl deze toch de kern vormde van diverse argumentaties.

Meer recentelijk heeft Marcel zich samen met klimaatwetenschapper Nick Lewis verdiept in klimaatgevoeligheid (zie hier een reactie van professor Judith Curry op hun rapport).

http://judithcurry.com/2014/03/05/lewis-and-crok-climate-less-sensitive-to-co2-than-models-suggest/

Klimaatgevoeligheid is een zeer belangrijk thema, aangezien de sterkte van toekomstige opwarming hier grotendeels van afhangt. In zijn boek geeft Marcel aan dat de geschatte klimaatgevoeligheid direct afhangt van de verwachte koeling door aerosolen. Als beide in evenwicht zijn, dan komen modelresultaten goed overeen met tot nu toe waargenomen temperaturen. In het recente rapport

http://www.thegwpf.org/content/uploads/2014/02/A-Sensitive-Matter-Foreword-inc.pdf

(zie hier) beargumenteren Crok en Lewis echter dat de klimaatgevoeligheid en het afkoelende effect van aerosolen worden overschat in IPCC-rapporten. Judith Curry, een vooraanstaande professor in de klimaatwetenschap, noemt de bijdrage waardevol.

De betrouwbaarheid van het IPCC als organisatie is in Marcels ogen twijfelachtig. Hij geeft hiervoor diverse argumenten, zoals het weglaten van kritische input en het eenzijdig rapporteren over bepaalde onderwerpen. Daarnaast noemt Marcel de eerdergenoemde Climategate-e-mails en de fouten die hierna aan het ligt kwamen. Het bleek dat IPCC-rapporten behoorlijk wat kleine foutjes bevatten, die allemaal richting een meer catastrofistisch probleem wijzen, wat in Marcels ogen de bias van dit type rapporten aantoont. Ook noemt hij het feit dat het IPCC zelf veel shopt in grijze literatuur (zie hier),

http://noconsensus.org/ipcc-audit/press-release.php

terwijl ze zelf aangeven enkel peer-reviewed literatuur te gebruiken (zie hier).

http://noconsensus.org/ipcc-audit/not-as-advertised.php

Tot slot schrijft Marcel veel over de bestaande temperatuurreeksen. Hij benoemt problemen aangaande het Urban Heat Island-effect en mogelijke problemen met statistische technieken en de kwaliteit van stations. Ook gaat hij uitgebreid in op de onzekerheid in de uiteindelijke reeksen en hoe hiermee om te gaan. Hij geeft aan dat het zoeken naar een trend van 0,1 graad per decennium in reeksen die dagelijks variëren van -40 to 60 lastig is, en dat temperatuurstations niet goed verdeeld zijn over de aarde, wat voor complicaties zorgt. Uiteindelijk beargumenteert Marcel, mede op basis van kennis over ijskernen, dat we niet kunnen concluderen dat de waargenomen temperatuurverhoging uniek is in de afgelopen 2000 jaar, maar dat er wel degelijk sprake is van een temperatuurverhoging.

Op de website www.klimaatportaal.nl woedt een interessante discussie tussen Marcel en Nederlandse wetenschappers over de inhoud van zijn boek (zie hier),

http://www.klimaatportaal.nl/pro1/general/start.asp?i=0&j=0&k=0&p=0&itemid=983&i=9&j=2&k=0&p=0

wat zijn visie extra interessant maakt. Het is aan de lezer om te beoordelen of één van beide kampen het bij het juiste eind heeft of dat de waarheid ergens in het midden ligt. Duidelijk is dat Marcel met zijn frisse blik een zeer waardevolle bijdrage levert aan dit omstreden debat, dat cruciaal is voor de ongewisse toekomst van onze aarde en onszelf.

Een lezing van Marcel Crok over zijn laatste boek staat gepland voor maandag 16 november a.s.

https://sg.tudelft.nl/event/hoezo-5-voor-12-waarom-ons-klimaat-niet-gered-hoeft-te-worden/