Een blog van Michiel Nijsen, die mede vorm gaf aan het klimaatprogramma van Studium Generale:

Meegevoerd door een storm: Essex & McKitrick

Bij dit zeer intrigerende boek vraag je je dikwijls af of de auteurs zijn meegevoerd door een storm, of dat dit de wetenschappelijke wereld is, waar zij op doelen. De informatie is vaak zeer controversieel en adresseert de basis achter de klimaatwetenschap en de problemen hierin. Door vervolgens deze informatie te vertalen naar het actuele probleem komen de auteurs tot de conclusies dat we niet kunnen weten of dit probleem bestaat, en dat we zeker niet kunnen weten hoe we hier mee om moeten gaan als het probleem bestaat. De auteurs vertolken hun visie vol humor en houden gepaste afstand tot de materie, wat ertoe leidt dat ze zichzelf niet altijd even serieus nemen. Een verfrissende aanpak.

Het is niet simpel om de visie van Essex & McKitrick samen te vatten in een blog. Zoals ze zelf zeggen; soms vereist een onderwerp meer effort om een goed beeld te vormen. Als je dan niet investeert heb je kans dat je blijft zitten met halve waarheden en een hoop misverstanden. Toch zal ik een poging wagen, met daarbij het dringende advies dit boek zelf te lezen, als je dit type kennis interessant vindt!

 

Allereerst schetsen Essex & McKitrcik de klimaatwetenschap als volgt. Zij zeggen dat we redelijk veel weten over de regels die gelden in het atomaire domein, zoals de fundamentele fysica deze beschrijft. In het ‘menselijke’ domein waar alles ongeveer 10¹⁵ macht groter is, kunnen we een redelijk begrip vormen op basis van de wetten uit het atomaire domein en de vele waarnemingen die we hebben. Dit lukt echter niet altijd. Zo kunnen we de stroom van water door een simpele buis niet voorspellen door problemen met turbulentie en raken we in de problemen als de atomaire wetten op complexe wijze in elkaar grijpen, zoals bij complexe processen met filamenten in het klimaatsysteem (zie bijv hier). Het klimaat speelt zich af in een systeem wat wederom 10 tot de 15^de macht hoger ligt. In dit systeem hebben we weinig waarnemingen en grijpen de atomaire wetten op zeer complexe wijze in elkaar. We hebben geen ‘enchanted’ computer die alle moleculen en hun bewegingen kan modelleren en we weten dat zeer kleine veranderingen grote gevolgen kunnen hebben (butterfly effect, zie hier). Conclusie: het is lastig zo niet onmogelijk om iets met grote betrouwbaarheid over dit systeem te zeggen. En naast onzekerheid zouden wij het eigenlijk moeten hebben over ‘nescience’: een gebrek aan basisbegrip van iets waardoor elke theorie een vorm van tasten in het duister is (zoals bijv bij zwarte gaten zie hier).

Punt 2: mondiale temperatuurreeksen. Hier stuiten Essex en McKitrick op een fundamenteel probleem: een mondiale temperatuur bestaat niet in hun ogen. Hoe zit dit zul je denken? Hieronder een korte uitleg, met wederom het advies hun boek te lezen voor meer info. Het punt dat Essex & McKitrick maken is dat je bij de berekening van een gemiddelde, keuze hebt uit oneindig veel methodes. Het ‘arimetrische gemiddelde’ is de meest bekende; je telt alle waardes op en deelt door het aantal waardes. Echter, bijvoorbeeld bij kinetische energie leidt deze methode niet tot een fysisch relevant getal. Bovendien, bepaalt de methode wel degelijk het gedrag van het gemiddelde, zeker als de trend relatief klein is in verhouding tot de dagelijkse spreiding zoals bij temperatuur. Daar komt bij, dat we de juiste methode niet kunnen bepalen voor de variabele temperatuur, omdat deze extensief is, wat wil zeggen dat ze een conditie van een systeem weergeeft, en dat de waardes opgetelt geen betekenis hebben. Bijvoorbeeld, de totale temperatuur van een kamer in termen van opgetelde individuele temperatuurmetingen heeft weinig betekenis, zoals eenieder intuitief zal aanvoelenen. Conclusie: we weten niet hoe de gemiddelde temepratuur te bepalen, dit getal heeft geen betekenis en een andere methode kan leiden tot andere resultaten. Niet zo’n gunstige conclusie voor IPCC, die haar theorie grotendeels baseert op het feit dat opwarming is waargenomen tijdens de 20^ste eeuw.

Punt 3: de wetenschap en objectiviteit. Essex & McKitrick dragen diverse redenen aan die de klimaatwetenschap mogelijk minder objectief maken dan andere takken van sport, naastdat zij erkennen dat elke vorm van wetenschap in wezen subjectief is. Bij klimaatwetenschap is het echter zo dat modelleurs een centrale rol hebben zonder dat zij over fundamentele kennis beschikken, dat de sfeer in wetenschapsland niet gunstig is voor ‘klimaatsceptici’ (zie bijvoorbeeld deze editorial van nature in 2003) en dat er bepaalde ontwikkelingen zijn in de relatie tussen wetenschap, politiek en media die eenzijdige voorlichting bevorderen, in de ogen van Essex & McKitrick. Dit laatste punt wordt verder uitgewerkt als volgt: een verhoogd niveau van zekerheid bij zowel naar buiten tredende wetenschappers als politici zorgt voor druk op de andere partij om zijn niveau van zekerheid te verhogen. Bij politici gebeurd dit doordat een hoog niveau van wetenschappelijke zekerheid concrete acties vereist. Bij naar buiten tredende wetenschappers wordt de druk om zekerheid te geven verhoogd doordat politic informatie vragen hoe om te gaan met het probleem en hier geld voor geven. Hierbij grijpen Essex en McKitrick ook terug op de ontwikkeling van de theorie van IPCC sinds de jaren 80, waar eerst een zeer laag niveau van zekerheid werd geclaimd, dat steeds verder verhoogd werd, ook soms zonder aanzienlijke verbetering in wetenschappelijk begrip van de situatie.

Over het IPCC concluderen Essex en McKitrick dat dit een gekleurde organisatie is die tegenwicht mist. Op zich zijn zij zeer te spreken over de integriteit van alle partijen en de efforts die zij leveren. Echter, in hun ogen spelen bepaalde dynamieken die niet leiden tot objectieve wetenschap, zonder dat iemand daar echt iets aan kon doen. Tegelijkertijd is het aan de orde om wakker te worden en ons weer te richten op wat echt een belangrijk is: in hun ogen de meer fundamentele klimaatwetenschap waar een verbeterd begrip van het system kan worden behaald.

Al met al bieden Essex & McKitrick verrassende inzichten en een verbeterd begrip van de fundamenten van deze zeer complexe tak van wetenschap. Het lezen van hun boek is 1 groot avontuur. Zoals op de voorkant staat: “Essex and McKitrick effectively demolish most of what you think you know”.