Rotterdam-Den Haag, district 5
14 oktober 2072

Mijn lieve Alexandra,

Kun jij je nog herinneren dat we berichten aan elkaar verstuurden via de telefoon?

Platte tekst met misschien een emoji erbij om te laten zien wat we bedoelden, waarvan de juiste betekenis nooit aankwam. Maar dat maakte niet zoveel uit, we zagen elkaar iedere week. We stonden na yoga nog lang in de kou met elkaar te praten, ik kon je vasthouden. De berichten waren gewoon opvulling. We boekten een nachtje weg als we echt wilden bijtanken. De auto in, de wegen op. We reden naar Luik of Gent of Lille, en de wereld thuis was opeens ver weg. Een tijdcapsule die alleen ons bevatte. Een tableau voor onze gesprekken, de wijn, de tranen. Daarna reden we terug en stapten we onze levens weer in.

Daar moest ik aan denken. Ik kan wel aflezen aan je hologram wat je voelt, maar aanraken kan ik je niet. Hoe lang is het geleden dat we elkaar een knuffel gaven? Rook ik je shampoo voor het laatst toen je verhuisde? Het systeem werkt, zolang iedereen om wie je geeft in hetzelfde district woont. Maar ik mis jou. Wanneer zal ik je weer in het echt zien nu we niet verder dan ons eigen gebied mogen reizen?

Ik mis het autorijden, het reizen met mijn fysieke lichaam naar een fysieke plek. Er is geen reden meer voor en het vervuilt alleen maar. Ik kan uren rondzwerven in het gebouw. De lift pakken langs willekeurige verdiepingen, voelen hoe de sfeer daar is. Het uitzicht vanaf de daktuin in me opzuigen. Kilometers stad in alle richtingen, woontorens reikend tot in de hemel, de wildernis daarachter. Als om middernacht alle lichten uitgaan, voelt het alsof ik de sterren kan aanraken. En als ik genoeg krijg van dit gebouw wandel ik de straten door, zonder doel of reden. Als ik maar op tijd terug ben voor de bezorgrobot. Maar ik mis het samen onderweg zijn, met zijn tweeën nergens en tegelijkertijd overal. We hebben een nieuwe club in de plint die ik graag met jou ontdek. Maar als ik je hologram meeneem, raven we nooit echt op dezelfde golven.

Ik schrijf deze brief omdat ik dit beter in schrift kan vangen dan tegen je te zeggen. Misschien omdat ik het papier echt heb aangeraakt, de inkt vorm en richting heb gegeven in deze woorden. Het is alsof ik mijn emoties erin kan leggen, en dat jij die zo beter voelt dan wanneer ik tegen je hologram praat. Is het jou ooit opgevallen dat gevoel zich gewoonweg niet authentiek laat vertalen in bits? Misschien dat die whatsappjes van vroeger daarom niet werkten.

De eerste plek in de Hyperloop die ik kon boeken is een jaar van nu. Zullen we elkaar ouderwetse brieven schrijven tot we elkaar weer vast kunnen houden? Ik kijk uit naar je woorden.

Liefs,
Gaby-Lou

Wondering how and why we are receiving letters from the future? Check it out here and write one yourself!