Luiheid is een deugd, maar zoals alle deugden vergt ze inspanning
Het is een hoofdzonde. Het is des duivels. En toch snakken we ernaar. Meer en meer mensen breken een lans voor één of andere vorm van luiheid. Maar we kunnen het zo slecht. Kunnen we luiheid aanleren ? Hoeveel moed en zelfopoffering is er nodig om het tot een deskundige luiaard te schoppen?
Johan Braeckman, professor wijsbegeerte aan de Universiteit van Gent, kiest ervoor om één jaar ‘niets te doen’ .Zo verwoordt hij dat niets doen zelf:
“Door het raam kijken als het regent en in de zon zitten als ze schijnt. Een hele dag lang de gedichten lezen en herlezen van Jan Arends, al tellen ze weinig woorden. Naar het strijkkwartet (II) van Morton Feldman luisteren, zes uur lang, om het daarna opnieuw te ondergaan. En dan nog eens. Een mozaïekpad in de tuin aanleggen, liefst met kleine stenen. Driehonderdvijfenzestig kruidencombinaties uittesten in de keuken. Hopelijk die Masdevallia ignea eindelijk eens in bloei krijgen.”
