Dertig jaar na 1984, het jaar van Orwell en zijn Big Brother, leven we gemoedelijk in de privacyloze wereld. Eenvoudige burgers als Snowden en Manning zijn inmiddels wereldberoemd. Zij hebben ons uit de privacydroom gehaald door gewoon te vertellen wat zij wisten. Er gaat intussen geen dag voorbij of het zoveelste schandaal bereikt ons op het gebied van de surveillancestaat. We worden echt langs alle kanten in de gaten gehouden: afgeluisterde telefoons, e-mails, kentekens, patiëntendossiers gekoppeld, Google, Amazon, de bonuskaart en de wifi-tracker, alles over ons kan worden ingezien. Iets voor jezelf houden is volstrekt verleden tijd.
Reacties van betrokken overheden en bedrijven bij deze schendingen van onze vrijheden zijn niet hoopgevend. Tot nu toe zijn die vooral gericht op het uitbreiden van de wet om hun handelingen uit de illegaliteit te trekken. Intussen moet het publiek gerustgesteld worden met de verzekering dat op deze wijze ‘diverse aanslagen’ zijn voorkomen. Veel burgers reageren gelaten want ‘zij hebben toch niets te verbergen?!’
Wat zijn de consequenties van dit alles? Leven we feitelijk al in een maatschappij die door Orwells beroemde 1984 werd voorspeld? Waarom komen we niet massaal in opstand? Wie beschermt ons als overheden en werkgevers straks op basis van het sleepnet aan gegevens inmiddels alles van ons weten? Kunnen we op basis van ons aankoopgedrag straks geweigerd worden bij zorgverzekeraars? Hoe lang wordt een jeugdzonde nog nagedragen bij sollicitaties? Tijd voor een grondige evaluatie van de status quo en de nabije technische ontwikkelingen die duidelijk veel sneller gaan dan wij met zijn allen kunnen volgen.